അമ്മയുടെ വിലാപം

വിദൂരടയിലെന്ഗോ നിന് സ്വരം
വിജനതയിലെവിടെയോ നിന് നിസ്വനം
കാതോര് തിരിപ്പൂ ഞാന് ഏകയായ്
നീ വരും നാലുമെന്നിയിരിപ്പു ഞാന്

വര്ണാഭ മാം ഓര്മ്മകള് മങ്ങിയതീല ..
കിനാക്കലേറെ മിന്നിമറയുന്നു ..
ഞാനോ നിനകായ് കാതിരിപ്പൂ
തപ്ത മോഹങ്ങള് അല്പയുസ്സില് ,,
നാമൊരുമിച്ചു താണ്ടിയ ഇടവഴികള്
ജീവിതത്തിന് കയറ്റിറക്കങ്ങള് ..
ഇന്ന് ഞാനേകയായ് താന്ടീടുന്നവ
അദ്ര്ശ്യതയിലെന്ഗോ നിന് കാല്പാടുകള്

ബോധാബോധ തലതിലെവിടെയോ
നിന് ജീവന്റെ കണിക ഒളി
കണ്നെരിയുമ്പോള്,പിന് വിളിയുമായ്
നിതാന്ദം കൂപ്പു കൈകളോടെ ഞാന്..

നീ പറഞ്ഞ കളിവാക്കുകള്
നീ കാട്ടിയ കുസുര്തികള് ..എറിഞ്ഞു
വീഴ്ത്തിയ മാമ്പൂകള്! നാവില്
നീ തന്ന ഞാവല് പഴത്തിന് കറ!

ശീതീകരിച്ച മുറിയില് ,യന്ധ്രങ്ങള്
നിന് സ്പന്ദനം പിടിച്ചു നിര്ത്തവെ
പണ്ടനുഭവിച്ച പേറ്റുനോവ്
ഇതിലുമെത്രയോ ഭേദമെന്നോര്പ്പു ഞാന് ..

ഭിത്തി തന് തണുപ്പില് മുഖം
ചേര്ത്തിരിക്കുമ്പോള് എവിടെയോ
വണ്ടി തന് ഇരമ്പല് ..കൂട്ടിയിടി ..
മുഴക്കം..കുഞ്ഞിന്റെ രോദനം
ഞെട്ടിയുണരുന്നു ഞാന്..
പാല്ച്ചുരന്നോരെന് മാര്തടം
വിങ്ങി !നിന് വിളി കേള്ക്കാതെയെന്
ഹൃ ദ ന്ദമോ? കുഞ്ഞേ ..വരിക..
അരികിലെക്കെന്റെ ജീവന്റെ നാളമേ!
പൊലിയാതെ കാക്കണേ..നിന്നെ!!